Οι άνθρωποι που εγώ γνωρίζω και οι άλλοι

Αυτοί που εγώ γνωρίζω δεν είναι επαγγελματίες ψεύτες, κερατάδες χωρίς πάθος και εκβιαστές από συνείδηση.
Δεν είναι μοντέλα αψεγάδιστης ομορφιάς, πανέξυπνοι αριστούχοι.
Δεν κατεβάζουν την συνείδηση μαζί με το βρακί τους για δόξα και χρήμα.
Περπατάνε στο δρόμο δίπλα σου, τα φέρνουν δύσκολα βόλτα με τα δάνεια και τις υποχρεώσεις τους είναι λίγο εργαζόμενοι και λίγο άνεργοι είναι πάντα θύματα σε αυτή την κοινωνία πάντα κάνουν ένα βήμα πίσω μπας και βλάψουν άθελα τον συνάνθρωπό τους .
Ναι, έχουν πάθη και κρυφές επιθυμίες.
Έχουν μυστικά και σκέψεις, έχουν αναμνήσεις και παρελθόν, ενοχές και λάθη, απογοητεύσεις και διαψεύσεις. Έχουν ψυχολογικά προβλήματα .
Δεν είναι δυνατοί ούτε αδύναμοι. Δεν είναι μέσα τους αφεντικά ούτε δούλοι
Αυτοί είναι οι άνθρωποι που εγώ γνωρίζω και φυσικά αυτούς επιλέγω να γνωρίζω..
Προχωρούν βήμα βήμα στη ζωή και χτίζουν, δημιουργούν όχι πολλά, όχι όλα ,όχι τα μεγάλα.
Χωρίς αυτούς και αυτές( κυρίως αυτές), δεν υπάρχει ζωή.
Για τους άλλους διαβάζω στις εφημερίδες κάθε μέρα.
Τους πολιτικούς τους δικηγόρους τους δημοσιογράφους.
Οι άλλοι είναι το πρότυπο. Αυτό που μας προβάλλεται σαν φυσιολογικό, σαν κανόνας.
Αναρωτιέμαι που και πώς ζουν αυτοί οι άλλοι .
Έχουν σάρκα έχουν οστά;
Μπορούν να ζήσουν χωρίς εμάς;
Γιατί εμείς σίγουρα μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς.

Από τον Αντώνη Στασινόπουλο και την ποιητική του συλλογή του 2007, «ΣΠΟΡΑ»
Το ομώνυμο ποιήμα
Σπορά

Το αύριο άγνωστο
επιρρεπές στο τυχαίο των πραγμάτων
Ένα πουλί κελαηδάει την άνοιξη.
Μάρτης μήνας.
Τα χελιδόνια δεν ήρθαν ακόμα.
Ϊσως είναι νωρίς.
Αγαπημένη,φύλαξε λίγο σπόρο.
Οι άνοιξες έρχονται μετά τους θυελλώδεις
καιρούς.

Πέπλο της νύχτας

Μολυβένια σύννεφα
Ένας αχινός γαντζωμένος στα βράχια
Σκάει το κύμα με θυμό
Φθινόπωρο
μίκρυνε η μέρα
Ο αγέρας ουρλιάζει τις μακρυνές νύχτες
για εκείνα που έγιναν
για εκείνα που θα γίνουν στο λιγοστό φώς,
τις μικρές και μεγάλες βεβαιότητες
των ανθρώπων